Ήταν ζεστή και ηλιόλουστη μέρα και το στενό και βρώμικο δρομάκι δεν σε προσκαλούσε κιόλας να το διαβείς, αλλά μπήκα. Αφού πέρασα από μία μεταλλική πόρτα που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου ανέβηκα τη σκάλα.
Δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, μέσα-έξω, ναι-όχι, πινακίδες και χαρτάκια παντού στο χώρο. Σαν σε κάθε βήμα σου να υπάρχει κάποιος που σου λέει τι να κάνεις. Μια κίτρινη πινακίδα με μαύρα γράμματα έδινε την εντύπωση πως πίσω από την πόρτα υπήρχε λυσσασμένος σκύλος και όχι το γραφείο κάποιου διευθυντή, ίσως πάλι να ισχύουν και τα δύο.
Κάγκελα παντού. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχουν για να κρατούν έξω όσους θέλουν να μπουν ή μέσα εκείνους που θέλουν να βγουν. Οι σωλήνες πυροπροστασίας σαν σύστημα παρακολούθησης πάνω από το κεφάλι μου που κινείται στο εσωτερικό των τοίχων και όταν βρίσκει ένα άνοιγμα ξεπροβάλει.
Ένας πυροσβεστήρας και ένας κυλινδρικός κάδος απορριμμάτων μοιάζουν να κρατούν τις ισορροπίες σε μια σύνθεση που αποτελείται από δυο πανομοιότυπους καναπέδες και δύο επίσης πανομοιότυπα τραπεζάκια τοποθετημένα αντικριστά.
Ίσως είναι εκεί για κάποιους που θα θελήσουν να ανταλλάξουν κάτι άλλο πέραν τον επιχειρημάτων τους.
- ...ηξηξρρηγφρρρ
- ...4000
- ...16.400
- ...πάρε αυτό.......δώσε.....γξρρλσδσρρ
Το γρήγορο βήμα και ο έντονος ήχος από τα τακούνια κάλυψε το βουητό των συζητήσεων πίσω από τα πετάσματα και τις μόνες λέξεις που μπόρεσα να καταλάβω.
- Γαμώτο... αναφώνησε κάποιος ενώ ερχόταν προς το μέρος μου. Έκανα στην άκρη και τον κοιτούσα να τρέχει προς την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Ίσως να πήδηξε, μάλλον βιαζόταν να φθάσει κάτω, ίσως πάλι να μπορούσε να πετάξει, δεν ξέρω.
Άδεια καθίσματα και γραφεία, δυναμικές καταστάσεις παντού στο χώρο. «Γεγονότα εν αναμονή»θα τα ονόμαζα. «Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά», για κάποιο λόγο νομίζω πως αυτός ο στίχος (Πυξ Λαξ) εκφράζει απόλυτα αυτό το χώρο.
Ο μαύρος σοβάς γύρο από όλες τις εισόδους των ασανσέρ, σημάδι πρόσφατων εργασιών, κάνει πιο έντονο το μοτίβο των επαναλαμβανόμενων εικόνων-πραγμάτων, ένα από τα οποία είναι και τα air conditions. Είναι πάρα πολλά, ίσως ένα για τον καθέναν, μοιάζουν σαν να είναι η απόληξη της μακριάς μύτης τους σαν άλλοι ελέφαντες, οι οποίοι πνιγμένοι μέσα στο χώρο τους προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα καθαρού αέρα. Μου θυμίζει ένα κελί που το μοναδικό παράθυρο είναι σε μεγάλο ύψος και ο «ένοικός» του ψάχνει απεγνωσμένα ένα πλάνο του ουρανού. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά από τον έξω κόσμο. Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν σπρώχνει απλώς το συρόμενο παράθυρο ή έστω την κουρτίνα, αλλά επιμένουν να έχουν δίπλα τους μια απομίμηση του έξω, μια γλάστρα. Άλλωστε έχουν τα... κλιματιστικά τους. Μπορεί απλά να κρυώνουν, ποιός ξέρει!!!
Συνεχίζω να ανεβαίνω και όσο αναβαίνω σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να συνεχίσω άλλο. Οι αλλαγές είναι σημαντικές και ίσως δεν είναι ασφαλές. Συνεχίζω. Ουφ...οικείες εικόνες και πάλι. Σε μια στροφή ένα γνώριμο πρόσωπο.
- Γεια…
- Τι γίνεται…
Δυο βιαστικές αντανακλαστικές κουβέντες, έτσι για να επικυρώσουμε την γνωριμία. Πρέπει να κατέβηκα γύρω στα 20 σκαλιά μέχρι να αναγνωρίσω στο πρόσωπό του τον σουβλατζή της γειτονιάς μου!!!
Έφθασα κάτω. Ήλιος και ζέστη ξανά.
